Wandelen alleenstaande vaders een ander parcours dan alleenstaande moeders?

Time-out

Voeten op de grond en hoofd in de lucht. Dat is hoe Wim Schotsmans zichzelf samenvat. Als alleenstaande vader van vier, moet hij wel aarden. Maar los daarvan blijft hij bewust naïef. Dat was niet altijd zo. Begin 2018 ging het licht uit. Zijn lichaam zei opeens: stop! De oorzaak? Hij kon er niet echt de vinger op leggen. Het was een opeenstapeling van verschillende oorzaken.

“Ik gaf op dat moment les in een lagere school. Een job die ik graag en voor 150% deed. Maar toch wrong er iets. De scheiding met mijn vrouw van enkele jaren voordien, speelde uiteraard een rol. De zorg voor vier kinderen zonder uitgebreid familiaal netwerk begon zijn tol te eisen, vooral financieel. Mijn moeder was een aantal jaren geleden overleden. Eigenlijk was ik mentaal en fysiek uitgeput en ik probeerde dat te negeren. Tot mijn eigen systeem voor mij besliste.”

Terug in het leven stappen

Van zijn dokter kreeg hij drie weken. Het werden uiteindelijk negen maanden voor hij er terug bovenop was. Of zoals hij zelf zegt: terug in het leven kon stappen. “Ik ben eruit geraakt met veel geduld en met heel veel slaap. Het was een strijd om te aanvaarden dat je niet alles kunt. En dat dat oké is. Ik heb een aantal sessies gevolgd bij een therapeut en ben meer beginnen wandelen. Op reis gaan heeft me ook geholpen. Drie weken met de auto en mijn hond door Europa. Gewoon kijken, wandelen, eten en nadenken.”

Zelfzorg als olie die de motor doet draaien

Wim zegt dat hij blind was voor zijn vermoeidheid. Hij negeerde alle alarmsignalen. Ik wijs hem op een citaat over zelfzorg van alleenstaande moeder Josephine Malay: “Zelfzorg is niet de kers op de taart. Het is de olie die de motor doet draaien.”  Herkenbaar, zegt hij. “Ik heb geleerd dat het oké is om af en toe je eigen goesting te doen. Om te kiezen voor jezelf. Al heeft dat financiële repercussies. Want tijd voor jezelf betekent minder werken waardoor je weer minder verdient.”

Burn-out was het beste dat me kon overkomen

“Tijd is het mooiste cadeau dat bestaat. Tijd voor jezelf, je kinderen, je hond, de mensen rondom ... Sinds kort ben ik zelfstandige en dus meer meester van mijn tijd. In de week dat mijn kinderen bij mij zijn, gaat die tijd voor de volle 100% naar hen. Zijn de kinderen bij hun moeder, dan werk ik van ’s morgens vroeg tot ‘avonds laat. Zonder morren want mijn werk geeft me energie. Achteraf gezien is die ‘burn-out’ het beste dat mij is overkomen. Ik heb eigenlijk de stap durven zetten om van mijn hobby mijn job te maken. Niet evident want het blijft spannend om elke maand de touwtjes aan elkaar te knopen.”

Het is ook niet gemakkelijk voor alleenstaande vaders

De angst om op het einde van de maand niet rond te komen is iets dat hij bij veel alleenstaanden herkent. Vrouwen én mannen. Het ergert hem lichtjes dat in het discours over alleenstaande ouders de focus vooral ligt op alleenstaande moeders.

“Uiteindelijk kamp je als alleenstaande vader met dezelfde moeilijkheden. De provincie- of gezinsbelasting houdt er geen rekening mee of je nu met zes of alleen leeft. Idem voor de afbetaling van je lening of de elektriciteitsrekening.

In grote lijnen is het voor iedereen hetzelfde. Toch zeker in het geval van gescheiden partners. Misschien dat ik als man andere accenten leg. Mijn huis ligt er niet altijd spic en span bij. Ik bemoei mij ook niet met de vestimentaire keuze van mijn kinderen. Maar om dat nu te veralgemenen? Als je alleen komt te staan, dan moet je door een proces. Iedereen tekent zo zijn eigen weg.”

Durven vader zijn

Wim heeft met zijn ex-partner een week om week regeling. “We komen goed overeen en ook onze kinderen hebben de situatie geaccepteerd. Mijn oudste zei een tijd geleden iets moois: ‘Ook al zijn jullie geen koppel meer, jullie zijn toch nog altijd samen onze ouders.’

Uiteraard zijn er moeilijkheden geweest maar we communiceren veel. Het allergrootste verschil met vroeger? Dat ik nu de ruimte kan nemen om mijn eigen stijl toe te passen. Durven vader zijn op de manier waarop ik voel dat ik vader wil zijn.”

Vaderklap

Durven vader te zijn, blijkbaar is het een zoektocht waar veel (jonge) vaders mee worstelen. Ze vinden elkaar op Vaderklap. Een online platform voor en door vaders. Een jaar geleden haakte Wim zijn karretje aan dit initiatief. Pieter Declercq en Dimitri Desender richtten dit platform op in 2016. Als jonge vaders ondervonden ze dat er weinig info circuleerde voor deze doelgroep. Dat hier heel wat vaders op zaten te wachten, blijkt uit het succes van het platform.

Vraag je verantwoordelijkheid op

Heeft Wim tips voor andere lotgenoten? “Hou vol. Neem je verantwoordelijkheid en vraag die ook. Ik hoor veel mensen, vooral moeders, zeggen dat ze dat niet zouden kunnen, hun kind(eren) deeltijds afstaan. Ze ondermijnen hiermee het verantwoordelijkheidsgevoel bij de partner. Vraag en neem die ruimte. En geef jezelf tijd. Verwacht niet dat het vanaf dag een lukt. Wat nog? Praat veel met je kinderen, hoe klein ze ook zijn.”

Buitendenker

Het parcours van Wim is niet bepaald een walk in the park. En toch is net dat wandelen nu zijn beroep. Als buitendenker neemt hij mensen mee naar buiten. Hij is compagnon de route en wandelt een stukje met hen mee. Luistert naar hun verhalen, dromen en geeft als buitenstaander zijn kijk op de zaak. 

Meer weten? Op zijn website vind je alle info.

Wim volgen? Neem een kijkje op zijn blog ‘Vader van vier’.