Mijn eerste echte job, recht van de schoolbanken, was er één als opbouwwerker voor een vereniging van mensen in kansarmoede.

Pittige job. Ik werd meteen aanvaard als volwaardig lid van het team en ik zwom, peddelde en hapte af en toe naar lucht. Mijn baas vertrouwde mij en ik had vertrouwen in hem.

Toen ik op persoonlijk vlak op ruw terrein kwam vertelde ik dit in vertrouwen aan mijn baas. Maanden nadien, toen mijn persoonlijk leven terug in een plooi was gevallen gaf hij mij een compliment. Hij wist dat ik het privé moeilijk had gehad, maar hij had op werkgebied nooit iets aan mij gemerkt, bewonderenswaardig, vond hij. Ik was trots op mijn harde façade en professioneel doorzettingsvermogen.

Flash forward, vijf jaar later.

Ik werk als maatschappelijk assistent voor een OCMW, in een groot team aangestuurd door een diensthoofd. Met mijn vorige baas zijn compliment in het achterhoofd werk ik vlijtig door. Privé houd ik privé en als een collega het moeilijk heeft dan neem ik zijn/haar werk over! Zo hoort het immers!

Niemand blijft gespaard van ruwe periodes in het leven uiteraard, ook ik niet. Maar daar liet ik op de werkvloer niets van blijken. Beste lezer, je voelt de druk op de fluitketel al toenemen!

Op een ochtend kwam mijn toenmalige diensthoofd met een vraag naar me toe. Of ik een maand lang extra taken wou opnemen, een collega was ziek gevallen.
Mijn mond zei al "ja!". Maar mijn lijf zei "nee!" en brak in honderduizend stukjes uit elkaar. Daar lag mijn façade in scherven op de grond.

Beste lezer, je weet hoe dit verhaal verder gaat want mijn verhaal is niet uniek. Je kent mensen zoals ik, op je werk of in je gezin. Of je bent zélf zoals ik. Onhoudbaar onder druk om te doen wat moet of hoort!

Ik las deze week een artikel waarin niet werd gepraat over work-life balance maar work-life integratie.

Werk en leven zijn immers geen tegenpolen maar onderdeel van één en dezelfde persoon. Je bent werknemer, moeder, broer, hondeneigenaar, allemaal in één persoon. Liefst van al breng je je volledige persoonlijkheid overal mee naartoe, naar je werk, naar je vrienden,...

Ik pleit voor focus en keuze.

Ben ik aan het werk dan focus ik op het werk. Ik kies ervoor om te singletasken. Belangrijk verslag schrijven? Dan gaat de telefoon een half uurtje uit.

Familie-appgroepen waarin superschattige foto's gepost worden door oma van het nieuwe kleinkindje / puppy / stapel pannenkoeken? Die bekijk ik wanneer ik daar tijd voor neem, zodat ik er echt naar kan kijken en van kan genieten.

Lees ik een boek? Dan gaat de TV en de radio uit, zodat ik even kan verdwijnen in het lezen.

Het is gemakkelijk om overspoeld te worden door het (over)aanbod van het leven.

We want it all. Perfect job, perfect house, perfect family.

Kies voor jezelf wat jij belangrijk vindt en focus hierop. Een wholesome leven met tijd voor zaken die je belangrijk vindt, is voor iedereen anders. Sommige mensen leven voor hun job en putten hier energie uit, voor anderen zal dit hun sociaal leven zijn of hun hobby.

Veel succes met het zoeken naar jouw evenwicht voor een wholesome leven. Het is het proberen waard!

Delen: